Esta casa señorial con case catro séculos de historia, foi construída en 1637 e a súa historia está ligada á familia Quiroga.
Esta casa señorial con case catro séculos de historia, foi construída en 1637 e a súa historia está ligada á familia Quiroga.
A casa estivo relacionada nos seus inicios co rei suevo Recaredo I pero desde o século XVIII estivo vinculada á familia Quiroga e en concreto, dentro da longa estirpe deste coñecido apelido, á rama familiar de San Miguel de Montefurado.
A casa foi arranxada por Diego II de Quiroga converténdose así no seu domicilio. Con José Quiroga chegou a vivenda á súa época de maior esplendor.
A edificación é de planta rectangular, embelecida con pedra vermella típica da zona e conta con dous patios interiores, capela e adega abovedada. A fachada principal, orientada á praza de Otero Pedraio, é a de maior interese arquitectónico.
Os xardíns da Casa Grande, son singulares e contan cunha entrada de altos bananeiros traídos de América. Non faltan os loureiros e tampouco o frondoso Magnolio, típica árbore nas casas señoriais tipo pazo da época.
Tras moitos séculos de historia da casa, con diferentes propietarios pero sempre vinculados coa familia Quiroga, Elena de Quiroga e Valcarce e Marcelino Suárez foron os últimos donos en vivir na casa de forma habitual. Tras a súa marcha do inmoble, o edificio quedou abandonado.
Destacar a figura de Elena de Quiroga e Abarca, escritora e novelista, e segunda muller en ocupar un asento na Real Academia Española, que viviu aquí a súa infancia tras a morte da súa nai e ata a súa adolescencia e que sempre fixo promoción das súas orixes de Valdeorras.