Se vas ao Barco o primeiro que tes que visitar é O Malecón. Ao longo de máis de un kilómetro poderás deixarte lvar pola vista do río e das súas beiras que che acompañarán nun agradable paseo entre o verde da herba e as árbores, e a azul da auga e o ceo. Encantarache observalo todo: os patos, as garzas, as londras, os paxaros, os salgueiros, os sauces choróns e a herba… todo a pé do río Sil.

Dispoñemos dun percorrido chamado #PaseaOBarco que podes descargar en FOLLETOS DIXITAIS que consta de 8 puntos informativos ao longo do Paseo do Malecón con peanas de acero cortén con información sobre os elementos, o entorno e a historia do Barco. Tamén inclúe fotos, montaxes de audio e vídeo dentro dos códigos qr que atoparás en cada un deles.

Se ademais de pasear queres saber máis do noso pobo non dubides en facer este percorrido que poderás realizar en menos dunha hora.

A praia fluvial máis antiga da provincia de Ourense espérache para relaxarche nos meses de verán e rebaixar o calor o resto do ano poderás gozar tamén desta paraxe a pé de río  atemporal que che gustará en cada estación do ano.

O Malecón, no centro mesmo do Barco, ofrece á veciñanza e tamén aos visitantes un lugar de lecer e goce envexable, xa que conta con parques infantís, bares, restaurantes, praia fluvial, carril bici, piscinas, skate  park, etc. No seu percorrido ao longo do paso do río pola vila encantaranche as súas terrazas, a súa esencia de río e a súa xente.

O río Sil é un todo coa vila do Barco e o mellor lugar para descubrilo é O Malecón.

Esta casa  señorial con case catro séculos de historia, foi construída en 1637 e a súa historia está ligada á familia Quiroga.

A casa estivo relacionada nos seus inicios co rei  suevo  Recaredo I pero desde o século  XVIII estivo vinculada á familia Quiroga e en concreto, dentro da longa estirpe deste coñecido apelido, á rama familiar de San Miguel de  Montefurado.

A casa foi arranxada por Diego II de Quiroga converténdose así no seu domicilio. Con José Quiroga chegou a vivenda á súa época de maior esplendor.

A edificación é de planta rectangular, embelecida con pedra vermella típica da zona e conta con dous patios interiores, capela e adega abovedada. A fachada principal, orientada á praza de Otero Pedraio, é a de maior interese arquitectónico.

Os xardíns da Casa Grande, son singulares e contan cunha entrada de altos bananeiros traídos de América. Non faltan os loureiros e tampouco o frondoso  Magnolio, típica árbore nas casas  señoriais tipo pazo da época.

Tras moitos séculos de historia da casa, con diferentes propietarios pero sempre vinculados coa familia Quiroga, Elena de Quiroga e  Valcarce e Marcelino Suárez foron os últimos donos en vivir na casa de forma habitual. Tras a súa marcha do inmoble, o edificio quedou abandonado.

Destacar a figura de Elena de Quiroga e Abarca, escritora e novelista, e segunda muller en ocupar un asento na Real Academia Española, que viviu aquí a súa infancia tras a morte da súa nai e ata a súa adolescencia e que sempre fixo promoción das súas orixes de Valdeorras.

Xunto coa inauguración da estrada Ponferrada-Ourense, no ano 1902 inaugurouse tamén a Ponte de San Fernando e deixou de empregarse a Barca do Sil para cruzar o río.

Pero ao final “o río colle o que é del”, e iso sabémolo ben a  veciñanza do Barco como ao recordar o que ocorreu na riada que o 27 de decembro de 1959 derrubou a ponte de San Fernando, ata ese momento un sinal emblemático da vila. Co seu derrubamento, a ponte levou a vida de Manuel Conde “O Monfortino”, zapateiro na rúa de San Roque, que fora a mirar se o perigo era tanto como dicían. Agustín Isla, veciño de  Viloira, salvou a vida polos pelos cando correu para poñer a súa vida a salvo vendo que a ponte caía e quedando as súas pernas colgando no baleiro.

As casas da Rúas Real, de San Roque e San Mauro forman o Casco Vello do Barco. Se te sitúas na propia Praza Maior, de costas ao río, verás o antigo casino da vila que recoñecerás pola súa pedra vermella na fachada e tamén divisarás a torre da Igrexa de San Mauro, un referente do  skyline da vila.

A praza Maior preséntase aberta ao río coma se fose ao mar, e desde o seu balcón podes admirar o paso do Sil e divisar o porto da Barca, lugar no que a  antiga barca de  Viloira pasaba á veciñanza dun lado ao outro do río, sendo o xerme da vila alá polas primeiras décadas do século  XVI. O nome do Barco de  Viloira conservouse ata ben entrado o século  XVII.

O mellor é gozar sen présa do ambiente da praza tomando algo, sentándote nos seus bancos ou asistindo a unha actividade cultural ou festiva das que levan a cabo nela!

O conxunto monumental do Castro conserva as ruínas do castelo co seu torreón e complétase coa Casa Grande ou Casa Carballo, próxima á fortaleza medieval e o Pazo de Flórez ou Pazo  do Castro, na mesma entrada da vila.

A Vila do Castro, está situada nun promontorio de 400 metros de altura sendo un enclave estratéxico desde a antigüidade como lugar de vixilancia desde o que podía verse o tránsito de xente e mercadorías que circulaban polas vías de comunicación que pasaban pola comarca. Valdeorras, lugar de paso para a meseta e entrada a Galicia desde León, estaba cruzada pola famosa vía romana denominada Vía  Nova ou vía  XVIII que unía a cidade portuguesa de Braga con Astorga e que era vital para recoller ao seu paso o ouro da nosa comarca e do Bierzo, para levalo ata Roma.

A  Pincheira de  Fervenza tamén chamada  Pincheira de  Portomao, é unha caída de auga duns 25 metros de altura situada moi próxima ao pobo de  Fervenza, a uns 7 quilómetros do Barco. Tras deixar o coche na zona destinada para elo, accederemos á  pincheira tras camiñar 2,5 quilómetros desde o pobo de  Fervenza ata o devandito enclave por unha pista de terra que transcorre entre prados e castiñeiros.

No medio do camiño, atoparémonos co Miradoiro da Pincheira que conta cunhas impoñentes vistas ao val do Sil.

Se queres ter unha boa vista panorámica da poboación do Barco tes que visitar o miradoiro de  Alixo. Para chegar a el colleremos a estrada  N-536 en dirección a Sobradelo desde O Barco e deseguido atoparemos o desvío á dereita que nos indica o camiño cara ao miradoiro.

Pola carreteira haberá que subir co vehículo uns 6 quilómetros costa arriba en forma de eses e  chegaremos á poboación de  Alixo. Alí deixaremos o coche fronte ao centro Social do Pobo que conta cunha praza  cementada á súa ao redor que utilizaremos como aparcadoiro.

Desde aí, sepárannos uns 200 metros do miradoiro de  Alixo, e camiñaremos entre castiñeiros centenarios e acompañados do silencio ou de algunha compañía de veciños ou foráneos. Tras o agradable paseo, descubriremos o miradoiro nunha  pena ofrecéndonos unhas impoñentes vistas da vila do Barco, e do río Sil vindo desde Carballeda e desde a altura do seu alto enclave.

Quizais a historia  máis significativa da Casa do Río Cigüeño e dos seus señores é a súa especial relación coa figura do Santo Nazareno, patrón da vila do Barco. Aínda que pouco se sabe da orixe da figura, está documentada en 1690 a construción dunha capela na Casa de Riocigüeño para albergar a talla do santo Nazareno que era propiedade de Diego de Valcarce, pertencente á casa de Riocigüeño.

Descoñécese por tanto o autor da talla, pero o imaxinario popular pasou de pais a fillos mantendo a historia viva da imaxe. A lenda conta que a talla foi feita dun tronco que un día de tormenta arrastraban as augas revoltas do río  Cigüeño e que os criados recolleron ao seu paso pola leira do mesmo nome. O dono da casa ordenou que o tronco fose usado para facer lume no seu propia lareira pero non houbo forza humana capaz de afundir o  machado na cortiza do tronco polo que tiveron que desistir no seu empeño. Foi nese momento cando o dono da casa dispuxo que se fixese con el unha imaxe buscando a un artista que levase a cabo o traballo. Conta a historia, que cando o escultor dispúxose a tallar a madeira esta, ao contrario que antes, volveuse branda como a manteiga. E de aí, daquel tronco de lenda, creouse a imaxe do santo Nazareno que se venera no Barco cada 14 de setembro.